Twintig jaar later hebben Hans Westerveld met drie collegae van Twynstra Gudde de balans opgemaakt. Want de mondige burger blijft, maar heeft gezelschap gekregen van de boze burger, die zich vergeten voelt. De eerste wordt gedreven door een verlangen naar zelfontplooiing en zorg, die haar daarbij helpt. De laatste voelt vooral onbehagen, omdat de zorg zo karig is en niet lijkt aan te sluiten bij haar of zijn levenssituatie. En de zorgprofessionals? Zij krijgen te maken met complexere patiënten en cliënten, die vragen om multidisciplinaire zorg. En om die zorg goed te organiseren worden zorgorganisaties ook ingewikkelder, raken ingebed in netwerken en mee gevormd door digitale technologieën. De zorgprofessionals moeten daarin weer de ruimte vinden om hun beroep en organisatie gezond te ontwikkelen – vaak middels behoedzame, kleine stappen, maar ook het krachtig ageren op leemtes in het systeem.
Het nieuwe boekje ‘Werelden achter de Zorg 2.0’ bouwt letterlijk door op het eerste boek: die tekst is opgenomen als basis want de toen beschreven drie werelden zijn nog steeds relevant. Vervolgens is daar een hedendaagse reflectie op geschreven en een ‘vierde wereld van het onbehagen’ beschreven: deze bestaat niet naast de eerdere drie, maar is het voortdurend vervloeiende resultaat van vermengingen van de oude werelden.
De oproep is nu om niet alleen de werelden, maar juist ook de spanningen ertussen te leren waarderen en gebruiken. Ik mocht af een toe meedenken, maar de nieuwe reflectie en de vierde wereld komt uit de pen van het genoemde viertal. En een voorwoord van Rene ten Bos maakt het boekje rond. Ik denk dat het een fraaie update en verdieping is.
Wie de ‘classic’ eens wil naslaan, kan dat via deze site makkelijk doen: klik hier.
