In elke organisatie spelen persistente vraagstukken. Vraagstukken die al zo lang bestaan dat bijna iedereen accepteert dat ze er zijn. Denk aan samenwerking tussen medisch specialisten in een ziekenhuis en aan het leren van docenten in onderwijsinstellingen. Ze gaan niet over bijzaken, ze gaan over hoofdzaken. En potentieel kan je er ook het meeste plezier aan beleven. De taaiheid zit in een historie van aanpakken die tekort schieten. Hoe kan dat anders?

In dit korte artikel schets ik wat taaie vraagstukken kenmerkt en waarom ze betekenisvol zijn. Er wordt geschetst welke benaderingen hierbij slechte diensten bewijzen en waarom dat zo is. En wat er tegenover kan staan: aanpakken met evenveel finesse als de vraagstukken zelf. Waarom werken deze dan wel? En hoe ziet dat er in de praktijk uit.

Het artikel is een smaakmaker: het vertelt in drie pagina’s wat in het boek ‘plezier beleven aan taaie vraagstukken’ in een paar honderd pagina’s is uitgewerkt. Mocht het hongerig maken, dan is daar genoeg om die honger te stillen.