Er zijn verschillende stromingen stromingen in het denken over levensfasen. Eén stroming richt zich sterk op persoonlijke ontwikkeling, gebruikt kennis uit de ontwikkelingspsychologie en wordt door werknemers op hun pad gevonden in de vorm van coaches en loopbaanbegeleiders. Een tweede stroming richt zich sterk op vakontwikkeling, gebruikt kennis uit de beroepsliteratuur en wordt door werknemers op hun gevonden in de vorm van personeelsafdelingen met hun loopbaanbeleid en scholingstrajecten.

In dit artikel zijn deze stromingen gecombineerd; zowel omdat werknemers met beide geconfronteerd worden, maar ook omdat het onderstreept hoe het privé- en werkdomein elkaar verregaand kunnen beïnvloeden.

De dominante patronen in adviescarrières worden als voorbeeld beschreven en benut om het levensfasedenken te evalueren. Er blijken congruente normen uit de literatuur te voorschijn te komen. Hun kracht lijkt enerzijds dat ze het maatschappelijke verkeer meer voorspelbaar maken. Ze hebben een socialiserende functie, veelal ook onbewust. Anderzijds maakt explicitering van deze normen het mogelijk om er geen gevangene van te zijn, maar om te leren wat de buitenwereld verlangt en wat collegae kan drijven. Ze leveren dan munitie om vrije keuzes te maken. Het artikel verkent ook de risico’s van het levensfasedenken, maar deze overschaduwen volgens de auteur de voordelen niet. Wie zou de spiegel, het vergezicht en de waarschuwing willen negeren die de modellen ons kunnen verschaffen?