Het ‘teaching & learning network’ van de Hogeschool Utrecht heeft sinds een paar jaar een podcastserie over onderwijsinnovatie. In hun eigen woorden: ze onderzoeken daar in gesprekken met elkaar en aanschuivende gasten waar je tegenaan loopt bij grote en kleine innovatietrajecten. Hoe ga je om met complexiteit, met tijds- en systeemdruk, met weerstand en hoe organiseer je lekker lopende innovatie waar betrokkenen energie van krijgen.

Twee van de vier trekkers, Sander Toby en Anne Nienhuis, kwamen langs om met mij in gesprek te gaan over dat onderwerp. En ze namen ook een extra gast mee, Marja Zuiderwijk. Het werd een dubbele podcast (te beluisteren via de gebruikelijke kanalen van spotify tot apple podcasts)

In de eerste podcast gaan we in op veranderkundig denken. Sander en Anne vonden dat mijn werk op dat vlak zo breed is dat het toch niet gaat lukken er één kern uit te halen. Dus pakten ze een stel thema’s waar zij wat op door wilden praten: van kleurendenken en diagnosticeren tot de noodzaak van kleinschalig veranderen en de groei van netwerwerkachtig denken. Rijp en groen. Onder de podcast titel “En? Lukt het een beetje?”

In de tweede podcast gaan we in op een casus. Dit is waar Marja aanschoof als casushebber. De casus gaat over studentenwelzijn, specifiek op de Hogeschool Utrecht, en hoe de school probeert een antwoord te verzinnen op prestatiedruk, stress- en burnoutklachten die veel studenten ervaren. De opzet was om live daarover een gesprek te voeren zoals het in ‘het echt’ ook zou kunnen gaan als je als veranderkundige meedenkt met iemand. We volgen er grofweg een drietrapsproces waarin we eerst een beeld van de casus proberen te krijgen, dan kijken wat nou de achterliggende problematiek vooral is en wat dat suggereert voor de aanpak ervan, om af te sluiten met hoe dat er concreet uit zou kunnen zien. Een ‘verandercyclus’ in het klein dus. De titel van die podcast is: “Niet gaan dienstverlenen maar mee puzzelen”