Stagnatie kom je in verschillende verschijningsvormen tegen in organisaties: van het niet op orde krijgen van de basisvoorwaarden om ‘normaal’ te kunnen werken, tot het blijven tegenhouden van vernieuwingsimpulsen juist wanneer er zoveel orde is. Op wat voor manieren kan je hier doorheen breken?  

Isolde voelde mij en Joost aan de tand over de overeenkomsten en verschillen tussen onze benaderingen – in beide gevallen mede uitgewerkt in een promotieonderzoek: bij Joost naar ‘verwaarlozing in organisaties’ en bij mij naar de systemische blokkades en –interventies rond ‘taaie vraagstukken’. Beiden ontvingen we er (na elkaar) de prijs van het beste boek van de OOA van. En we konden het niet laten ook samen in een klus onze benaderingen eens naast elkaar te leggen. Isolde wilde van ons nou wel eens weten welke lessen we daaruit trekken.

Want de situatie zal menigeen bekend voorkomen: je hebt een verandertraject in een organisatie begeleid en na een aantal jaren kom je er weer eens terug. Wat blijkt: de issues van toen zijn nog steeds de issues van nu. Feitelijk is er weinig veranderd in de problemen die de boventoon voeren en je ziet nauwelijks iets terug van de positieve beweging die destijds in gang is gezet. Als adviseur/begeleider merk je je eigen teleurstelling en stel je je waarschijnlijk de vraag of je iets fout hebt gedaan. Maar interessant is vooral de vraag: van wat voor soort stagnatie is hier sprake en wat betekent dit voor de inzet van geschikte interventies om meer impact te realiseren?